Bardzo często, po przeprowadzeniu badań klinicznych i diagnostyki radiologicznej, okazuje się, że w miejscach gdzie z protetycznego punktu widzenia powinien znaleźć się implant występuje deficyt kości uniemożliwiający jego wszczepienie.
Deficyt ten ma związek z zanikiem kości, który postępuje po usunięciu zęba oraz z rozmieszczeniem i rozmiarami struktur anatomicznych w szczękach , takich jak, kanał nerwu żuchwowego czy zatoki szczękowe.

Do niedawna w takich sytuacjach odstępowano od leczenia implantologicznego lub wszczepiano implanty w miejscach gdzie kości było pod dostatkiem, choć nie były to najlepsze miejsca pod względem funkcjonalnym i estetycznym dla celów przyszłej protetyki.
Rozwój technik odbudowy kości oraz wyprodukowanie biomateriałów, czyli jej syntetycznych substytutów, rozszerzył zakres implantacji o miejsca kiedyś zdyskwalifikowane do tego celu.

To odbudowa kości pacjenta do poziomu umożliwiającego implantację. Zanik kości wyrostka w wymiarze pionowym i poziomym powoduje powoduje w efekcie to, że jest on za niski lub zbyt wąski aby można było umieścić w nim implant dentystyczny. Ok. 40% przypadków wszystkich zabiegów implantacyjnych wymaga regeneracji kości. W jej wyniku odbudowana kość będzie stanowiła odpowiednie oparcie dla implantu oraz znacząco poprawi wynik estetyczny leczenia.

Do sterowanej regeneracji kości wykorzystywane są biomateriały – czyli substytuty kości oraz kość własną pacjenta. Często używane są równocześnie. Do pokrycia augumentatu czyli materiału odbudowującego kość używamy specjalnych membran, które stanowią barierę dla tkanek miękkich. Ogromna różnorodność na rynku biomateriałów pozwala na optymalny wybór w każdym konkretnym przypadku. W naszej Praktyce, zdecydowana większość zabiegów odbudowy kości przeprowadzana jest z zastosowaniem materiału kościozastępczego Bio-Oss oraz kolagenowych resorbowalnych membran Bio-Gide firmy Geistlich.

To materiał kościozastępczy produkowany z kości wołowych. W trakcie procesu produkcyjnego usuwane są z niego wszystkie składniki mogące powodować przenoszenie chorób lub wywoływać reakcje alergiczne. Naturalna struktura mineralna zostaje jednak nienaruszona. Wykazuje ona ogromne podobieństwo do struktury kości ludzkiej. Ten porowaty materiał o utkaniu ludzkiej kości stanowi doskonałe rusztowanie dla naczyń krwionośnych i komórek kościotwórczych. Stanowi matrycę, sieć dla tworzącej się tkanki kostnej. Z upływem czasu, ok.1mm w ciągu miesiąca, Bio-Oss ulega resorbcji, a miejsce po nim zajmuje nowo wytworzona kość.

To membrana zbudowana z oczyszczonych włókien kolagenowych. Stanowi ona barierę nie pozwalającą na kontakt tkanek miękkich z materiałem kościozastępczym. Prócz tego wspomaga proces gojenia się tkanki kostnej i tkanek miękkich.

W przypadkach zaniku wyrostka zębodołowego tylko w wymiarze przednio-tylnym, a więc wtedy gdy jest on wystarczająco wysoki lecz bardzo cienki, wąski, zastosowanie znajduje technika zwana rozszczepieniem wyrostka – ridge splitting.
Za pomocą ultradźwięków, kość rozcinana jest wzdłuż szczytu wyrostka, na głębokość ok 1,5-2 cm. Następnie rozcięte blaszki kostne są rozchylane narzędziami ręcznymi. W przestrzeń pomiędzy rozchylone blaszki wyrostka wprowadzamy implanty, które utrzymują uzyskaną szerokość kości. Pozostałe wolne miejsca między rozszczepionymi blaszkami wyrostka uzupełniane są biomateriałem Bio-Oss. Cały obszar zabiegu pokrywany jest na koniec resorbowalna membraną Bio-Gide i zaszywany.

Nacisk rozchylonych blaszek kostnych na implant pozytywnie wpływa na jego stabilizację i przyczynia się do lepszego kontaktu kości z powierzchnią implantu.

Rozszczepienie wyrostka następuje za pomocą ultradźwięków – urządzeniem Surgysonic. Zostaje wprowadzony implant a szczeliny powstałe po rozszczepieniu wyrostka uzupełniane są biomateriałem Bio-Oss.

Metodą dającą bardzo dobre wyniki w odbudowie kości są przeszczep kości autogennej, czyli pochodzącej od tej samej osoby, której odbudowujemy kość. Tkanka kostna w postaci bloczków kostnych pobierana jest najczęściej z żuchwy pacjenta i przeszczepiana w miejsce, które zamierzamy odbudować.

Miejscami z których pobieramy bloczki kostne są:

• okolice bródki
• kąta żuchwy

Pobrany bloczek przenoszony jest do miejsca biorczego, gdzie występuje deficyt kości. Mocowany jest specjalnymi śrubkami.

Szczeliny pomiędzy bloczkiem a kością szczęki uzupełniane są materiałem kościo- zastępczym.

Jeśli jest to konieczne, bloczek wraz z materiałem kościo-zastępczym zostaje przykryty kolagenową membraną.

Po około 4-5 miesiącach usunięte zostają śrubki mocujące przeszczep i w odbudowaną kość można wszczepić implant.

Miejscem, w którym bardzo często spotykamy się z deficytem kości uniemożliwiającym implantację są tylne obszary szczęki górnej. Powodem tego jest znajdująca się po obu stronach trzonu szczęki – zatoka szczękowa (sinus maxillaris). Jest to wypełniona powietrzem przestrzeń w kształcie trójściennej piramidy, której podstawa skierowana jest do dołu. W trakcie życia objętość zatoki powiększa się – następuje jej pneumatyzacja. Utrata zębów w obszarze znajdującym się bezpośrednio pod zatoką szczękową, następujący w związku z tym zanik kości oraz postępująca pneumatyzacja bardzo często uniemożliwia bezpośrednią implantację. Musi być ona poprzedzona zabiegami odbudowującymi kość.

Zabiegiem operacyjnym, którego efektem jest odbudowa kości umożliwiająca implantację w tej okolicy szczęki jest- podniesienie dna zatoki szczękowej -sinus lift. Przeprowadzony po raz pierwszy w 1975 roku, dzisiaj jest bardzo bezpiecznym i przewidywalnym zabiegiem, dającym bardzo dobre wyniki w leczeniu implantologicznym. W zależności od stopnia zaniku tkanki kostnej, która znajduje się pomiędzy zatoką szczękową a jamą ustną zabieg podniesienia dna zatoki szczękowej wykonywany jest dwoma metodami: otwartą lub zamkniętą.

Polega na wycięciu w bocznej ścianie zatoki małego okienka, przez które narzędziami ultradźwiękowymi i ręcznymi delikatnie odwarstwiamy błonę śluzową zatoki od kości dna zatoki. W uzyskaną przestrzeń aplikujemy materiał kościotwórczy. Okienko pokrywamy membraną zaporowa i zamykamy dostęp do zatoki. Tą metodą możemy uzyskać nawet ponad 10mm nowej kości, która umożliwi nam implantację w tym obszarze. Po zabiegu następuje okres regeneracji kości, w czasie którego wprowadzony biomateriał zamienia się w tkankę kostną. W zależności od ilości użytego biomateriału i stopnia podniesienia dna zatoki okres ten może trwać od 6 do 12 miesięcy.

To opracowana w 1994 roku technika, polegająca na dojściu do dna zatoki szczękowej przez otwór na szczycie wyrostka, służący później jako łoże dla wprowadzonego implantu. Po dojściu do dolnej ściany zatoki specjalnymi narzędziami unosimy blaszkę kostną wraz z błoną śluzową zatoki. W uzyskaną przestrzeń porcjami wprowadzamy biomateriał. Standardowo, zabieg zamkniętego podniesienia dna zatoki kończy się wprowadzeniem implantu. Metodą tą możemy podnieść dno zatoki o 2-3 mm. Stosowana jest więc tylko wtedy gdy taki właśnie deficyt kości występuje.