Po przeprowadzeniu wszystkich koniecznych badan oraz diagnostyki radiologicznej, zaplanowaniu zabiegu i uzyskaniu przez lekarza zgody na jego przeprowadzenie, następuje kluczowy etap w leczeniu implantologicznym czyli – zabieg wprowadzenia wszczepów dentystycznych – implantacja.

Zabieg implantacji przeprowadzany jest w znieczuleniu miejscowym, takim jak w przypadku usuwania zęba. Zupełnie niepotrzebna jest tu narkoza czyli znieczulenie ogólne. Nieprzyjemne, aczkolwiek niebolesne odczucie może stanowić jedynie wibracja towarzysząca przygotowaniu miejsca pod implant. Czasami, jeśli pacjent tego wymaga przed zabiegiem można mu podać środki uspokajające czyli wykonać tzw. premedykację farmakologiczną.

Implantacja to zabieg chirurgiczny, wykonywany w warunkach pełnej aseptyki i sterylności. Wszczepienie implantu polega na przygotowaniu łoża pod wszczep, a następnie wprowadzenie do niego implantu. Otwór w kości wykonywany jest kalibrowanymi frezami, w które zaopatrzony jest każdy system implantologiczny. Jego wymiary dokładnie odpowiadają średnicy i długości implantu, który mamy zamiar w nim umieścić. Po wykonaniu osteotomii czyli otworu pod implant, zostaje on do niego wkręcony z odpowiednią siłą zapewniającą stabilizację, a jednocześnie nie powodującą przegrzania i uszkodzenia kości.

Istnieje wiele technik wykonania tego zabiegu, w zależności od warunków kostnych i planowanej pracy protetycznej. Implantacja jednego wszczepu przy optymalnych warunkach anatomicznych nie trwa dłużej niż 20 minut. Bardziej rozległe zbiegi na większych odcinkach bezzębnej szczęki, często powiązane z wykonaniem odbudowy kostnej trwa znacznie dłużej. Dlatego idealnym rozwiązaniem przy planowaniu większych, rozleglejszych zabiegów jest wykorzystanie nawigacji komputerowej – SIMPLANT. Szablony chirurgiczne wykonane na jej podstawie znacznie ułatwiają i skracają czas zabiegu. W wielu przypadkach użycie szablonów eliminuje konieczność nacinania błony śluzowej i odsłaniania kości. Dokładne zaplanowanie miejsca umieszczenia wszczepów na podstawie zdjęć tomograficznych pozwala też często uniknąć dodatkowych zabiegów związanych z odbudową kości. Dla całości leczenia implantologicznego bardzo ważnym jest aby implant został wprowadzony techniką jak najmniej urazową.

Jednoetapowa

Implant po wprowadzeniu go do kości zaopatrywany jest tzw.śrubą gojącą (zabliźniającą), która po zabiegu wystaje z dziąsła. Dziąsło jest zbliżane do siebie za pomocą szwów, które są usuwane po 7-10 dniach.
Metoda ta eliminuje konieczność drugiego zabiegu – odsłonięcia implantu, który następuje po okresie osteointegracji. Jest to oczywiście podstawowa zaleta zabiegu jednoetapowego. Nakłada ona jednak na pacjenta duży rygor higieniczny dotyczący operowanego miejsca oraz całej jamy ustnej. Podnosi też nieznacznie ryzyko wystąpienia stanu zapalnego dziąsła i kości dookoła implantu, który może spowodować zaburzenia w procesie zrastania się implantu z kością.

Dwuetapowa

Wprowadzenie implantu

Po wprowadzeniu implantu jest on zamykany tzw. zamykającą. Tkanki miękkie są reponowane i zaszywane nad implantem. Implant jest zupełnie niewidoczny, całkowicie pokryty dziąsłem. Po 7-10 dniach szwy są usuwane, a miejsce po zabiegu całkowicie się wygaja. Następuje proces osteointegracji, czyli zrastania się powierzchni implantu z kością. Czas jego trwania jest różny, zależny od implantowanego obszaru oraz jakości tkanki kostnej. Ulega on znacznemu wydłużeniu, w przypadku jednoczesnej z implantacją odbudowy kości.

Odsłonięcie implantu

Gdy implant jest już wgojony następuje drugi etap chirurgiczny, mający na celu odsłonięcie go i zastąpienie śruby zamykającej, śrubą gojącą (zabliźniającą). Na czas 7-10 dni ponownie zakładane są szwy. Po ukształtowaniu przez śrubę gojącą dziąsła wokół niej – trwa to ok 2-3 tygodni, możemy przystąpić do protetycznej odbudowy zębów na wprowadzonych implantach.

Implantację natychmiastową – implant zostaje wprowadzony bezpośrednio po usunięciu zęba.

Zabiegi takie, są przeprowadzane w naszej Praktyce stosunkowo rzadko, głównie ze względu na wzrost ryzyka braku osteointegracji oraz jego dużej nieprzewidywalności co do wyników kosmetycznych. Warunkiem przeprowadzenia natychmiastowej implantacji jest brak stanu zapalnego usuwanego zęba i okolicy jego zębodołu. Najlepiej, aby średnica usuwanego zęba była mniejsza niż średnica przewidywanego implantu, co pozwala na dokładne przygotowanie za pomocą wiertła łoża, które zagwarantuje maksymalny kontakt aktywnej powierzchni wszczepu z kością. Często przy takich zabiegach konieczne jest użycie specjalnych syntetycznych biomateriałów, którymi wypełnia się wolne przestrzenie między implantem i kością oraz membran, które zabezpieczają i ułatwiają odbudowę i regenerację kości.

Implantację wczesną – implant zostaje wprowadzony po 8-12 tygodniach po usunięciu zęba.

Po 2-3 miesiącach od usunięcia zęba, w miejscu po nim powstaje nowa, młoda kość. Wygojeniu uległy też ewentualne zmiany zapalne, które wcześniej powstały w kości. Jest to bardzo korzystny moment na zastąpienie utraconego zęba implantem dentystycznym, ponieważ nie nastąpił jeszcze duży zanik kości, a miejsce po usuniętym zębie pokryło się całkowicie błoną śluzową.

Implantację późną – implant zostaje prowadzony po czasie dłuższym niż 3 miesiące od usunięcia zęba.

Po czasie dłuższym niż 3 miesiące od usunięcia zęba, warunki kostne do implantacji mogą się znacznie pogorszyć, ze względu na postępowanie zaniku bezzębnego wyrostka w wymiarze pionowym i poziomym. Im dłuższy jest czas od usunięcia zęba, tym zanik jest większy.
Oczywiście, wielkość zaniku nie jest jednakowa u każdego Pacjenta, co może być warunkowane czynnikami genetycznymi, wiekiem i ogólnymi warunkami zdrowotnymi. Statystycznie, ok 30% pacjentów będzie jednak wymagało dodatkowych procedur, takich jak przeszczepy kości, czy sterowana jej regeneracja w celu odbudowy utraconej kości.
Zabiegi odbudowy kości są przeprowadzane jako osobne procedury przygotowujące pacjenta do leczenia implantologicznego lub jednoczasowo z wprowadzaniem implantów.